อยากกลับไปเป็นเพื่อนเธอ..

"ปึก.." หลังจากที่จดบันทึกประจำวันลงในไดอารี่เสร็จแล้ว
'ครีม' เด็กผู้หญิงระดับชั้นประถมศึกษาที่5 ก็ปิดไดอารี่ลงเบาๆแล้วเก็บไว้ที่ลิ้นชัก
"เฮ้อ..ในวันนี้เราพบกับเรื่องราวมากมายกว่าทุกวันจริงๆ ไหนจะต้อง
ไปเจอเพื่อนใหม่ๆที่ไม่คุ้นเคย ต้องเจอครูใหม่ และก็ต้องเจอ..." เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
"...นอนดีกว่าเรา ดึกแล้วสินะ พรุ่งนี้ยังต้องไปเรียนอีก" เธอก้มมองนาฬิกาข้างเตียง
แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงเล็กๆของเธอ และหลับตาลงพาวนา
"ขอให้พรุ่งนี้ ชีวิตเราดีขึ้น เจอเพื่อนที่ดี เจอครูที่ดี"
สิ้นเสียงพาวนา เธอก็ค่อยๆหลับช้าๆ
 

..วันรุ่งขึ้น..
"ปิ๊ดดๆๆๆ" เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น "ปึบ..!" ครีมกดปิดนาฬิกา และชำเลืองมองนาฬิกา
"5:30น. ตื่นดีกว่า" เธอตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติและขยี้ตา
เธอเดินเข้าห้องน้ำไป จัดการทำธุระส่วนตัวของเธอ

..ที่โรงเรียน..
(7:00น.)
"เฮ้ย แกได้ยินข่าวใหม่ป้ะ ดาราคนนี้อ่ะ มาใหม่หล่อเวอร์ กรี้ดๆ"
"ว้าย! หล่อจริงด้วยไหนเอามาดูซิ กรี๊ด หล่อเวอร์ ฟินอ่า"
กลุ่มเพื่อนๆร่วมห้องของครีม คุยกันอย่างสนุกสนาน
ขณะครีมเดินเข้าไป ไม่มีทีท่าว่าใครจะทัก หรือแม้แต่ตีสนิทด้วยเลยสักคน
ครีมซึ่งเป็นเด็กใหม่เพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน จนเกือบจะครบเดือนแล้ว
เธอยังต้องอยู่คนเดียว ทำงานคนเดียว
ไม่มีเพื่อนคนไหนที่จะคุยกับเธอเลย เว้นซะแต่..
"ครีม..ว่าไงมาโรงเรียนซะเช้าเลย"
'นิว' เพื่อนร่วมห้องของครีมที่มีทีท่าว่าอยากสนิทกับเธอ
เพียงคนเดียวในห้อง "สวัสดีจ้ะนิว สบายดีไหม?" ครีมถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"สบายดี ครีมล่ะ" นิวตอบด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
"สบายดะ.." ครีมพูดไม่จบสายตาไปปะทะกับ
'ปริม' เพื่อนที่นั่งอยู๋ตรงข้ามกับเธอ
เธอมองปริมด้วยสายตาเกรงกลัวแปลกๆเหมือนปริมมีอำนาจในตัวเธอ
"เอ่อ..ครีมมีอะไรรึเปล่า?"นิวถามเมื่อเห็นสีหน้าครีมไม่ดีเท่าไหร่
"เอ่อ เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก"ครีมพูดทั้งๆที่สายตายังจ้องมองกับสายตาอันดุร้าย
ของปริมที่จ้องมาที่เธอเขม็ง สลับกับมองนิวด้วย
"นิว..กลับไปทำธุระต่อก็ได้นะ..คือว่า"ครีมรีบพูดให้นิวไป
"ทำไมล่ะ เค้าพอใจจะอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวเค้าก็ว่าจะย้ายมานั่งใกล้ครีมอ่ะนะ ดีจะตาย
ครีมจะได้มีเพื่อนคุย ไม่ต้องเหงาไง เอาไหมล่ะ?"นิวเสนอ
"ม่ะ..ไม่ดีกว่านะ เดี๋ยวนิวจะลำบากใจ"ครีมรีบบอก
"ลำบากตรงไหนสบายใจดีออกได้อยู่กับเพื่อนที่นิสัยดีอย่างครีมน่ะ"นิวยังพูดต่อ
"อย่าเลยนะ เค้าเกรงใจจริงๆ"ครีมพยายามผลักไสไม่หยุด
"อืม..งั้นก็ได้ จะได้ไม่ลำบากครีมด้วย แต่ถ้าเหงาก็เรียกเค้ามาคุยได้ทุกเมื่อ
ทุกเวลานะ ^^" นิวพูดด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจ
"เอ่อ จ้ะๆขอบคุณนะ"ครีมยิ้มแหยๆ
ทางปริมก็ตาขวางเหมือนเป็นนางยักษ์เห็นพระอภัยมณีอยู่กับนางเงือก
นิวเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง ปริมมองตามนิว แล้วหันมาปะทะสายตาของครีมอีก
ครีมทำตัวไม่ถูกจึงรีบหลบสายตา

~เวลาผ่านไปพักเที่ยงแล้วจ๊า~

"2x2ยกกำลัง2+2x2ยกกำลัง2=8 และก็..2x..อุ้ย!?"
ครีมที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ก็ต้องชะงัก
เมื่อปริมเดินมาและปัดหนังสือ 'ติวคณิต ม.๕' ตกลงไปจากโต๊ะ
"ปริม?"ครีมตกใจ
"ชั้นเห็นนะ ว่าเมื่อเช้าแกน่ะคุยอะไรกับนิว แกคิดจะให้ท่านิวให้นิวชอบแกใช่มั้ยล่ะ?! หึ"
ปริมพูดถากถางดูถูกศักดิ์ศรีครีมอย่างมาก ครีมไม่เถียงเอาแต่นั่งนิ่งน้ำตาคลอ
ครีมมาจากบ้านนอก จึงไม่สู้คนเพราะแม่สอนมาอย่างดี
"ว่าไงล่ะ เถียงไม่ออก! น้ำหน้าอย่างแกเนี่ย ใครเขาจะมาชอบ
หัดส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเองก่อนนะยะ ให้รู้ซะบ้างว่านิวเค้ารักแค่ชั้น!!"
ปริมเยาะ และใช้นิ้วผลักหัวครีมอย่างแรงๆจนน้ำตาที่ครีมเก็บไว้
ไหลออกมาอาบเต็มแก้ม ครีมเงยหน้ามองปริมที่ยิ้มเยาะเธออยู่ในใจเธอนึกอยากจะเถียงปริมเพื่อเอาชนะ แต่สุดแล้วเธอนึกถึงคำสอนแม่ว่า..
'การไม่โต้ตอบผู้ที่ดูหมิ่นเราเป็นอย่างหนึ่งที่ทำให้เราชนะ ชนะใจตนเองไงจ๊ะ..'
ครีมปาดน้ำตาและก้มหยิบหนังสือ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปริมอ้าปากค้างแบบงงๆว่าทำไมครีมไม่โต้ตอบตนบ้าง
ครีมก็อ่านหนังสือต่อไปอย่างเงียบๆ
"เชอะ!" ปริมเชิดหน้าแล้วเดินกลับโต๊ะตัวเอง
แต่จะมีใครรู้ว่าเธอต้องพยายามอดทนทำเป็นเข้มแข็ง
ทั้งๆที่อ่อนแออย่างนี้มันลำบากใจมาก


.
.
.



...Comming Soon...